De laatste weken is het veelal grijs en grauw buiten en het gemis om naar buiten te gaan is bij veel mensen groot. Het weer is echter een van de weinige fenomenen waar we als mensheid geen of nauwelijks grip op hebben. We hebben het er mee te doen.
Dus moeten we soms onze plannen aanpassen aan de omstandigheden en loopt het soms gewoon even niet zoals je vooraf bedoeld had. Het is daarom niet vanzelfsprekend om altijd zomaar de dingen te doen die je graag zou willen. Dat geldt ook voor mij. Omdat het weer me in de steek liet zat ik een paar weken gelden (eigenlijk uit verveling) een boek te lezen wat ik normaal gesproken niet zo snel zou pakken, “The Practicing Mind” geschreven door Thomas M. Sterner, een jazz pianist.
Vanuit de verveling bleef ik toch hangen in zijn verhaal en werd getriggerd omdat hij een belangrijke levensles voorschotelde die zeker ook voor ondernemers geldt die in een bepaald veranderingsproces zitten.
In het boek vertelt Sterner dat we in de Westerse maatschappij altijd maar gefocust zijn op de uitkomst van iets en dat we nooit genieten van het proces ernaar toe.
Simpelweg, als we in de auto zitten, zijn we alleen maar bezig om zo snel mogelijk op de plaats van bestemming te komen, en we genieten niet van de autorit. De rit wordt als een noodzakelijk kwaad gezien. Dat is jammer.
Als we piano leren spelen, genieten we niet van het leren, we willen zo snel mogelijk die ene gave popsong foutloos kunnen spelen.
En je voelt hem al aankomen, als we veranderplannen hebben als ondernemer dan willen we maar één ding: zo snel mogelijk resultaat behalen en succes vieren. Maar zo simpel is het niet.
Hoe komt het dat we zo denken en doen? Volgens Sterner komt dit omdat we in ons kinderjaren al vroeg genoeg opgelegd krijgen dat alleen het eindresultaat telt. Op school bijvoorbeeld, word je afgerekend op het cijfer dat je voor een toets haalt, de uren studeren worden niet beloond. De échte kennis doe je echter op tijdens het proces en niet door de toets voldoende af te leggen. Dat het onderwijssysteem in Nederland nog steeds zo werkt is op zichzelf al bijzonder en past naar mijn mening al lang niet meer in onze moderne tijd.
Mijn aandacht werd nog groter toen ik las dat Sterner schreef dat, als je op deze manier te werk gaat en je alleen maar vooruitkijk naar het einddoel, je het grootste deel van de tijd simpelweg gefrustreerd bent. Dit gaat ten koste van je lijf, leden en mindset. De frustratietijd duurt immers vele malen langer dan het ‘genietmoment’. Wat te denken van die autorit naar je vakantiebestemming. Ik ben ervan overtuigd dat menig huwelijk in deze uren op de proef wordt gesteld. En die ene popsong op de piano waarmee je vaak weken bezig om het onder de knie te krijgen, en vervolgens speel je het liedje in een paar minuten uit. Was dat het nou? Heeft dit nou zoveel tijd gekost?
Als je het oefenen van een liedje als vervelend ervaar, dan is de kans heel groot dat je na een paar dagen opgeeft.
En… als je veranderplannen maakt en je de weg ernaar toe als vervelend of als een restrictie ervaart, dan is de kans heel groot dat je niet gaat komen op de plek waar je graag naar toe wilt. En ook als je te snel wilt gaan zal je ervaren dat de menigte je niet kan volgen met frustraties als gevolg voor alle partijen.
Door te genieten van het proces om ergens naar toe te werken volgt het resultaat vanzelf. Zonder frictie, zonder frustratie. Genieten van je frustratie dus.
Indien je een verandering zo aanpakt zal succes veel dichterbij zijn dan je in eerste instantie denkt en wordt frustratie een bijzonder iets om te ervaren.